Επιχειρηματικά ΝέαΣκλήρυνση κατά πλάκαςΦάρμακα

Νέα δεδομένα για τη θεραπεία της Πολλαπλής Σκλήρυνσης!

Νέες ανακοινώσεις για τους ασθενείς με Πολλαπλή Σκλήρυνση (ΥΠΣ), έγιναν στο πλαίσιο του 7ου Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Θεραπεία και την Έρευνα της Πολλαπλής Σκλήρυνσης (ECTRIMS) και της Αμερικανικής Επιτροπής για τη Θεραπεία και την Έρευνα της Πολλαπλής Σκλήρυνσης (ACTRIMS), που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι.

Τα δεδομένα που παρουσιάστηκαν από τις μελέτες OPERA I ,OPERA II και ΟRATORIO, αναδεικνύουν τις κλινικές εξελίξεις γύρω από την υποκείμενη δραστηριότητα της νόσου και την εξέλιξη της αναπηρίας στις υποτροπιάζουσες και προοδευτικές μορφές της Πολλαπλής Σκλήρυνσης (ΠΣ), μέσω της διερεύνησης νεότερων καταληκτικών σημείων και της εντατικότερης παρακολούθησης. Διαβάστε ΕΔΩ: Έρχεται νέα θεραπεία που «φρενάρει» τη σκλήρυνση!

Συγκεκριμένα, μια post-hoc ανάλυση των δεδομένων από 1.600 ασθενείς που συμμετείχαν στις μελέτες φάσης ΙΙΙ, OPERA I και OPERA II, (οι περιγραφές των μελετών παρουσιάζονται ακολούθως) έδειξε ότι, με την χορήγηση του ocrelizumab επιτεύχθηκε σημαντική μείωση της εξέλιξης της αναπηρίας ανεξάρτητα από τις υποτροπές (PIRA – Progression Independent of Relapse Activity) σε άτομα με ΥΠΣ, σε σύγκριση με την ιντερφερόνη β-1α.

Αυτή η επίδραση ήταν ιδιαίτερα εμφανής στους ασθενείς με δυνητικά υψηλότερο κίνδυνο προοδευτικής εξέλιξης της νόσου, όπως αυτός μετρήθηκε κατά την έναρξη της θεραπείας τους, βάσει του δείκτη Διευρυμένης Κλίμακας Κατάστασης Αναπηρίας (EDSS).

Συγκεκριμένα, σε αυτή την ανάλυση, η θεραπεία με το ocrelizumab μείωσε τον κίνδυνο εξέλιξης της αναπηρίας ανεξάρτητα από τις υποτροπές (PIRA) κατά 25% και 23%, που επιβεβαιώθηκε στις 12 και 24 εβδομάδες, αντίστοιχα (p = 0,008 και p = 0,039 αντίστοιχα).

Επιπλέον, τα δεδομένα μελετών OPERA I ,OPERA II και ΟRATORIO (οι περιγραφές των μελετών παρουσιάζονται ακολούθως) που παρουσιάστηκαν στο 7ο ECTRIMS – ACTRIMS, επιβεβαιώνουν το ευνοϊκό προφίλ οφέλους-κινδύνου για το ocrelizumab.

Παράλληλα, παρουσιάστηκε ένας νέος αλγόριθμος που βασίζεται στα αποτελέσματα της συμβατικής μαγνητικής τομογραφίας εγκεφάλου και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν πιθανός βιοδείκτης για τον εντοπισμό βραδέως εξελισσόμενων βλαβών του εγκεφάλου (SELs – Slow Evolving Lesions), και που μπορεί να αποτελέσει άλλο ένα πιθανό εργαλείο μέτρησης της χρόνιας δραστηριότητας της νόσου, πέραν των σοβαρών βλαβών του εγκεφάλου.

Σχετικά με τις μελέτες OPERA I και OPERA II για τις υποτροπιάζουσες μορφές της ΠΣ

Οι OPERA I και OPERA II είναι τυχαιοποιημένες, διπλά τυφλές, διπλού εικονικού φαρμάκου, παγκόσμιες μελέτες Φάσης III, για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας του ocrelizumab (600 mg χορηγούμενα με ενδοφλέβια έγχυση κάθε έξι μήνες) συγκριτικά με την ιντερφερόνη β-1α όπου χορηγούνται 44 mcg με υποδόρια ένεση τρεις φορές την εβδομάδα) σε 1.656 άτομα με υποτροπιάζουσες μορφές ΠΣ. Στις συγκεκριμένες μελέτες, ως υποτροπιάζουσα ΠΣ (ΥΠΣ) ορίστηκε η υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα ΠΣ (ΥΔΠΣ) και η δευτεροπαθής προοδευτική ΠΣ (ΔΠΠΣ) με υποτροπές.

Το ποσοστό των ασθενών στην ομάδα του ocrelizumab που εμφάνισε σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες και σοβαρές λοιμώξεις, είναι παρόμοιο με τους ασθενείς της ομάδας της υψηλής δόσης ιντερφερόνης β-1α στις μελέτες της ΥΠΣ.

Σχετικά με τη μελέτη ORATORIO για την πρωτοπαθή προοδευτική ΠΣ

Η ORATORIO είναι μια τυχαιοποιημένη, διπλά τυφλή, παγκόσμια μελέτη Φάσης III, για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας του ocrelizumab (600 mg χορηγούμενα με ενδοφλέβια έγχυση κάθε έξι μήνες, δύο εγχύσεις των 300 mg με ενδιάμεσο διάστημα δύο εβδομάδων μεταξύ των εγχύσεων) συγκριτικά με εικονικό φάρμακο, σε 732 άτομα με πρωτοπαθή προοδευτική ΠΣ (ΠΠΠΣ).

Η περίοδος της τυφλής θεραπείας στη μελέτη ORATORIO, συνεχίστηκε έως ότου όλοι οι ασθενείς λάβουν, για τουλάχιστον 120 εβδομάδες, είτε ocrelizumab είτε εικονικό φάρμακο και επιτευχθεί συνολικά στη μελέτη ένας προκαθορισμένος αριθμός συμβάντων επιβεβαιωμένης προόδου της αναπηρίας.

Το ποσοστό των ασθενών στην ομάδα του ocrelizumab που εμφάνισε ανεπιθύμητες ενέργειες και σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες, είναι παρόμοιο με τους ασθενείς της ομάδας του εικονικού φαρμάκου στις μελέτες της ΠΠΠΣ.

Σχετικά με το ocrelizumab

Το ocrelizumab είναι ένα ανθρωποποιημένο μονοκλωνικό αντίσωμα που στοχεύει επιλεκτικά τα CD20 θετικά Β κύτταρα, έναν ειδικό τύπο ανοσοκυττάρων που θεωρείται ότι συμβάλλει σημαντικά στη βλάβη της μυελίνης (μόνωση και υποστηρικτική δομή των νευρώνων) και στη νευραξονική βλάβη (νευρώνας). Η βλάβη στους νευρώνες μπορεί να προκαλέσει αναπηρία στα άτομα με πολλαπλή σκλήρυνση (ΠΣ).

Σύμφωνα με τις προκλινικές μελέτες, το ocrelizumab δεσμεύεται από τις επιφανειακές πρωτεΐνες των CD20 κυττάρων που εκφράζονται σε ορισμένα Β κύτταρα, αλλά όχι σε βλαστοκύτταρα ή πλασματοκύτταρα, και, κατά συνέπεια, μπορούν να διατηρηθούν σημαντικές λειτουργίες του ανοσοποιητικού συστήματος.

Το ocrelizumab στις κλινικές μελέτες χορηγήθηκε με ενδοφλέβια έγχυση κάθε έξι μήνες. Η αρχική δόση χορηγήθηκε ως δύο εγχύσεις των 300 mg με ενδιάμεσο διάστημα δύο εβδομάδων μεταξύ των εγχύσεων. Οι επόμενες δόσεις χορηγήθηκαν ως μία έγχυση των 600 mg.

Σχετικά με την Πολλαπλή Σκλήρυνση

Η Πολλαπλή Σκλήρυνση (ΠΣ) είναι μια χρόνια νόσος, που εκτιμάται ότι προσβάλλει 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο και για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία. Η Πολλαπλή Σκλήρυνση εμφανίζεται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται παραδόξως στη μόνωση και στην υποστηρικτική δομή γύρω από τους νευρώνες (έλυτρο μυελίνης) του εγκεφάλου, του νωτιαίου μυελού και των οπτικών νεύρων, προκαλώντας φλεγμονή και επακόλουθη βλάβη.

Αυτή η βλάβη μπορεί να προκαλέσει ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων, όπως μυϊκή αδυναμία, κόπωση και δυσκολία στην όραση, και ίσως ενδεχόμενα οδηγήσει σε αναπηρία. Οι περισσότεροι ασθενείς με ΠΣ εμφανίζουν το πρώτο τους σύμπτωμα στις ηλικίες μεταξύ 20 με 40 ετών, πράγμα το οποίο καθιστά την ασθένεια ως κυρίαρχη αιτία για μη-τραυματική αναπηρία στα νεαρά ενήλικα άτομα.

Η υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα ΠΣ (ΥΔΠΣ) είναι η πιο συχνή μορφή της νόσου και χαρακτηρίζεται από επεισόδια νέων ή επιδεινούμενων σημείων και συμπτωμάτων (υποτροπές), τα οποία διαδέχονται περίοδοι ανάρρωσης.

Περίπου 85% των ατόμων με ΠΣ αρχικά διαγνώσθηκαν με ΥΔΠΣ. Η πλειονότητα των ατόμων που έχουν διαγνωσθεί με ΥΔΠΣ, μεταπίπτουν τελικά σε δευτεροπαθή προοδευτική ΠΣ (ΔΠΠΣ), κατά την οποία εμφανίζουν σταθερή επιδείνωση της αναπηρίας με την πάροδο του χρόνου. Στις υποτροπιάζουσες μορφές της ΠΣ (ΥΠΣ) περιλαμβάνονται άτομα με ΥΔΠΣ και άτομα με ΔΠΠΣ, τα οποία εξακολουθούν να εμφανίζουν υποτροπές.

Η πρωτοπαθής προοδευτική ΠΣ (ΠΠΠΣ) είναι μια μορφή της νόσου που οδηγεί σε αναπηρία και που χαρακτηρίζεται από σταθερά επιδεινούμενα συμπτώματα, συνήθως χωρίς σαφείς υποτροπές ή περιόδους ύφεσης. Περίπου το 15% των ατόμων με ΠΣ είναι διαγνωσμένο με την πρωτοπαθή προοδευτική μορφή της νόσου.

Τα άτομα με όλες τις μορφές ΠΣ εμφανίζουν δραστηριότητα της νόσου – φλεγμονή στο νευρικό σύστημα και μόνιμη απώλεια νευρώνων στον εγκέφαλο – ακόμη και όταν τα κλινικά τους συμπτώματα δεν είναι εμφανή ή δεν εμφανίζουν επιδείνωση.

Σημαντικός στόχος της αντιμετώπισης της ΠΣ είναι η μείωση της δραστηριότητας της νόσου το συντομότερο δυνατό προκειμένου να επιβραδυνθεί ο ρυθμός προόδου της αναπηρίας του ατόμου.

Παρά τις διαθέσιμες τροποποιητικές της νόσου θεραπείες, ορισμένα άτομα με ΥΠΣ συνεχίζουν να εμφανίζουν δραστηριότητα της νόσου και πρόοδο αναπηρίας.

Αναφορές

Multiple Sclerosis International Federation. (2013). Atlas of MS 2013. Available at: http://www.msif.org/about-us/advocacy/atlas/.
National Institutes of Health-National Institute of Neurological Disorders and Stroke. Multiple Sclerosis: Hope Through Research. Available at: https://www.ninds.nih.gov/Disorders/Patient-Caregiver-Education/Hope-Through-Research/Multiple-Sclerosis-Hope-Through-Research.
Ziemssen T. (2005). Modulating processes within the central nervous system is central to therapeutic control of multiple sclerosis. J Neurol, 252(Suppl 5), v38-v45.
Hauser S.L. et al. (2012). Multiple sclerosis and other demyelinating diseases. In Harrison’s Principles of Internal Medicine (pp.3395-3409). New York, NY: McGraw Hill Medical.
Hadjimichael O. et al. (2007). Persistent pain and uncomfortable sensations in persons with multiple sclerosis. Pain, 127(1-2):35-41.
Multiple Sclerosis International Federation. What is MS? Available at http://www.msif.org/about-ms/what-is-ms/.
Lublin F.D., Reingold S.C. (1996) Defining the clinical course of multiple sclerosis: results of an international survey. National Multiple Sclerosis Society (USA) Advisory Committee on Clinical Trials of New Agents in Multiple Sclerosis. Neurology, 46(4):907–11.
Lublin F.D. et al. (2014). Defining the clinical course of multiple sclerosis. Neurology, 83(3):278-86.
National Multiple Sclerosis Society. Types of MS. Available at http://www.nationalmssociety.org/What-is-MS/Types-of-MS.
Erbayat A, et al. (2013). Reliability of classifying multiple sclerosis disease activity using magnetic resonance imaging in a multiple sclerosis clinic. JAMA Neurol, 70(3):338-44.
MS Brain Health. Time Matters in Multiple Sclerosis. Available at http://msbrainhealth.org/perch/resources/time-matters-in-ms-report-may16.pdf

Σχετικά Άρθρα

Back to top button