Ακράτεια: Τι την προκαλεί και πώς αντιμετωπίζεται

Η ακράτεια ούρων είναι η ακούσια απώλεια ούρων, δηλαδή η απώλεια χωρίς τη θέλησή μας, σε τέτοιο βαθμό που να δημιουργεί προβλήματα υγιεινής (όπως δερματικούς ερεθισμούς) ή κοινωνικής φύσης (όπως η δυσοσμία ή τα βρεγμένα ρούχα).

Δεν αποτελεί από μόνη της ασθένεια, αλλά είναι ένα σύμπτωμα ή μια κλινική εκδήλωση που μπορεί να οφείλεται σε διάφορα υποκείμενα αίτια.

Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Πρόεδρος του Τμήματος ΟΝΟΓΟ, Καθηγητής Ουρολογίας-Νευροουρολογίας στο ΑΠΘ, Απόστολος Αποστολίδης συμμετέχοντας ενεργά στην Παγκόσμια Εβδομάδα Ακράτειας Ούρων: «Πρόκειται για ένα θέμα που αφορά την αξιοπρέπεια, την αυτονομία και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Η ακράτεια δεν είναι ούτε φυσιολογική, ούτε αναπόφευκτη. Είναι σύμπτωμα που έχει λύση, αν ο ασθενής μιλήσει, αν ο γιατρός ακούσει και αν η κοινωνία ενημερωθεί».

Σύμφωνα με τον ειδικό «ο ουρολόγος μπορεί να διαγνώσει και να αντιμετωπίσει τόσο τις πρωτογενείς όσο και δευτερογενείς μορφές ακράτειας, δηλαδή μετά από χειρουργικές επεμβάσεις, εξίσου αποτελεσματικά στους άνδρες και στις γυναίκες. Συντονιζόμαστε με τις φωνές σε όλο τον κόσμο και στέλνουμε δυνατά το μήνυμα: Η ακράτεια δεν είναι ντροπή. Είναι απλώς μια κατάσταση που μπορούμε να βελτιώσουμε. Σας καλούμε όλους να ενημερωθείτε και να αναζητήσετε βοήθεια».

Ακράτεια: Ποιες οι επιπτώσεις στην καθημερινότητα ανδρών και γυναικών

Οι επιπτώσεις της ακράτειας είναι ποικίλες, καθώς εκτός από το αίσθημα ντροπής, επηρεάζουν την καθημερινότητα των ασθενών, περιορίζοντας δραστηριότητες, προκαλώντας απομόνωση, κοινωνική και επαγγελματική.

Δυστυχώς δεν περιορίζονται μόνο σε αυτά, υπάρχει έμμεσος και άμεσος αντίκτυπος σε ένα δοκιμαζόμενο σύστημα υγείας αλλά και στον ίδιον τον ασθενή, αν κανείς υπολογίσει το κόστος της διαγνωστικής διερεύνησης, καθώς και της αντιμετώπισής της.

Τα διαθέσιμα στοιχεία σήμερα υπογραμμίζουν ότι το 23% των γυναικών πάσχει από κάποια μορφή ακράτειας, επίπτωση που αυξάνεται με την ηλικία, ενώ το 8,6% των ανδρών παρουσιάζει συμπτώματα ακράτειας (μελέτη HOPES).

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών χρήζει συντηρητικής ή φαρμακευτικής αντιμετώπισης ενώ μόνο 1 στους 10 περίπου χρήζει χειρουργικής αντιμετώπισης.