Όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της χώρας, σίγουρα οι περισσότεροι αναθάρρησαν. Ήλπιζαν ότι κάτι θα άλλαζε στη χώρα. Ευλόγως, αν σκεφτεί κανείς ότι οι προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί ήταν μεγάλες…
Φευ όμως… Οι προσδοκίες ότι θα ανατραπούν τα πάντα στη χώρα και δη στον τομέα της υγείας, έμειναν όνειρο.
Άλλωστε η Υγεία είναι ένα βασικό αγαθό που οφείλει να προσφέρει αφειδώς και δωρεάν μια κυβέρνηση δημοκρατικού πολιτεύματος και μάλιστα αριστεράς.
Αντ’ αυτού όμως οι πολίτες βλέπουν να επαναλαμβάνεται το σενάριο της Δεξιάς και στην Υγεία.
Αυτό που οι ίδιοι οι Αριστεροί είχαν ως βασικό φόβο, έρχονται τώρα να εφαρμόσουν.
Όσα υποσχέθηκαν, έμειναν στα χαρτιά και μαζί και τα όνειρά μας.
Αυτό τελικά όμως είναι το λιγότερο.
Τι σημασία έχει τελικά στο… μακροχρόνιο σχέδιο της ζωής, αν ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στους γιατρούς του ΠΕΔΥ ότι θα επαναπροσληφθούν; Τι σημασία έχει αν υποσχέθηκε χιλιάδες προσλήψεις και τελικά δεν μπορεί να τις κάνει;
Τι σημασία έχει επίσης που υποσχέθηκε στον καρκινοπαθή ότι θα βελτιωθεί η ζωή του και τελικά δεν το έκανε;
Μνημόνιο έχουμε άλλωστε. Μνημόνιο που θα έφερνε και η προηγούμενη αλλά και η επόμενη κυβέρνηση, όποιας απόχρωσης και να ήταν, δεδομένης της χρεωκοπίας της χώρας.
Αυτά όμως όλα, στο …μακροχρόνιο σχέδιο της ζωής, «που περνά και χάνεται» όπως θα έλεγε και ο γνωστός αοιδός, μαζί με τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζουν πολύ μικρά…
Πολύ σημαντικότερο στο παρόν μοιάζει ότι η αριστερή ηγεσία του υπουργείου Υγείας βρίσκεται κρυμμένη πίσω από κλειστές πόρτες. Πόρτες που δεν ανοίγει, παρά μόνο σε ελάχιστους φίλους και γνωστούς. Σε όσους λένε ότι «μας αρέσει». Φορείς σε σπάνιες περιπτώσεις δέχεται, ενώ και τους ασθενείς τους αφήνει στην αναμονή…
Από την άλλη ούτε τηλέφωνα δε σηκώνει για να ακούσει όλους εκείνους που ήλπιζαν ότι θα έρθει η …άσπρη μέρα.
Αντίθετα, κλεισμένη και κλειδαμπαρωμένη πίσω από τις κλειστές πόρτες της οδού Αριστοτέλους, μέμφεται όλους όσοι δεν αποδέχονται τα σχέδιά της που παραμένουν βέβαια άγνωστα στο ευρύ κοινό και στους εμπλεκόμενους.
Είναι το ίδιο υπουργείο που μέμφεται επίσης όλους εκείνους που κάνουν κριτική ότι ακολουθεί την ίδια ακριβώς πολιτική που οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα θέλαμε να αποφύγουμε. Κάτι που απεδείχθη άλλωστε και στις εκλογές με την συντριπτική πλειοψηφία να αποδοκιμάζει τα κόμματα του παρελθόντος.
Ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι είναι – αυτοί της αριστερής κυβέρνησης – που ξέχασαν να συνομιλούν. Ξέχασαν τι σημαίνει επικοινωνία. Τι σημαίνει να ακούς και να αντιλαμβάνεσαι. Και όχι μάνα μου! Αριστερός δε σημαίνει αυτός που κλείνεται πίσω από πόρτες υπουργείων. Αυτός είναι ο δεξιός, που φορά κοστούμι και άντε να τον πλησιάσεις. Αριστερός είναι αυτός που δε φορά κοστούμι, αλλά τιμά τη… φορεσιά του. Είναι εκείνος που δε μοιάζει μόνο απλός και προσιτός, αλλά είναι κιόλας…
Αντίθετα αυτοί οι αριστεροί ακολούθησαν έναν άλλο δρόμο από αυτό που είχαν υποσχεθεί. Φόρεσαν τα απλά- όχι τα κοστούμια- και γέμισαν εμμονές, φοβίες, καχυποψίες για πιθανούς εχθρούς και έπαψαν να ακούν.
Έπαψαν να ακούνε τους πάντες. Βασικά όμως σταμάτησαν να ακούνε την κοινωνία και αυτά που έχει να πει και που προσδοκά. Άρχισαν να ακούνε κατά γράμμα τους κομματικούς, τους πιστούς φίλους, τους συνδικαλιστές. Και ξέχασαν τι σημαίνει επικοινωνία. Τι σημαίνει να μιλάς και να ακούς.
Μετά ήρθαν οι …μέλισσες και άρχισαν να αναρωτιούνται: «γιατί μας λένε ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ;»
Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ δε φταίει για όλα. Παρά μόνο για όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες. Ούτε καν γι αυτά. Φταίει όμως για όσα δεν άκουσε.
Γιατί κύριοι πάνω από όλα η εξουσία πρέπει να ακούει. Καθότι όπως έλεγε και ο Francis Bacon, η γνώση είναι δύναμη …
Είναι ο ίδιος φιλόσοφος που επιχείρησε να επιβάλει μια λογική στην κοινωνία, προκειμένου να βελτιωθεί και η θέση του ανθρώπου στον κόσμο… Αυτή τη λογική ψάχνουμε ακόμη.
Διότι εμείς Αριστεροί είμαστε. Εσείς δεν ξέρουμε τι είστε….
