EditorialΠολιτική ΥγείαςΡεπορτάζ υγείας

Editorial: Η χώρα που ξεχνά εύκολα κακοκαιρίες, φωτιές, κακοποιήσεις και πανδημία

Της Δήμητρας Ευθυμιάδου

Η χώρα μας πιθανώς να έχει για άλλη μία φορά το θλιβερό “προνόμιο” να έχει κοντή μνήμη. Μία μνήμη, που κρύβει κάτω από το χαλί ότι πονάει ή ό,τι ενίοτε δεν βολεύει.
Είναι η ίδια η χώρα που συγχωρεί στις κυβερνήσεις της τραγικά λάθη, έστω κι αν αυτά στοιχίζουν σε ανθρώπινες ζωές.

Αρκεί κανείς για να το πιστοποιήσει να ανατρέξει στην πρόσφατη μνήμη του και να θυμηθεί πότε οι κάτοικοι αυτού του τόπου τιμώρησαν κυβερνώντες επειδή διαχειρίστηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο δεινά που έπληξαν τη χώρα.

Ο θυμός κρατάει λίγο και επανέρχεται η δικομματική πόλωση, αφού οι περισσότεροι αρνούνται να αποδεσμευτούν από πολιτικές εξαρτήσεις.
Στο παρελθόν τα δύο αντιμαχόμενα «στρατόπεδα» ήταν ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και τα τελευταία χρόνια η δικομματική εξάρτηση εστιάζεται σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Στο ίδιο έργο θεατές δηλαδή.

Η πανδημία και τα άλλα δεινά

Αρκεί να θυμηθεί κανείς τον δραματικό Αύγουστο του 2007 με τις φωτιές στην Ηλεία, που είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 84 άνθρωποι και να καούν 1.500 σπίτια και περισσότερα από 268.834 εκτάρια.
Κι όμως λίγες ημέρες μετά, στα μέσα Σεπτεμβρίου του 2007 γίνονται εθνικές εκλογές και η κυβέρνηση Καραμανλή που είχε διαχειριστεί τις πυρκαγιές εκλέγεται και πάλι.

Τι να θυμηθεί κανείς για το Μάτι που ράγισε τις καρδιές όλων μας με πάνω από 100 συνανθρώπους μας να χάνουν με τον πιο δραματικό τρόπο τη ζωή τους. Κι όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε τις εκλογές του 2019 επειδή είχε κάνει την πιο καταστροφική διαχείριση της φωτιάς στο Μάτι.
Οι πολιτικοί αναλυτές αποδίδουν την πτώση της κυβέρνησης Τσίπρα κυρίως στην αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, από εκείνη τουλάχιστον που είχε υποσχεθεί το 2015.
Πιθανώς να έχασε τις εκλογές για χίλιους άλλους λόγους, πιθανώς για τα κότερα, για τα σκάνδαλα για για για… αλλά όχι για τη διαχείριση στο Μάτι.

Αντίστοιχα και σήμερα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η διαχείριση της πανδημίας που στοιχίζει τη ζωή καθημερινά σε πάνω από 100 ανθρώπους, αλλά και της διαχείρισης της κακοκαιρίας «Ελπίδας», θα ξεχαστούν.

Όπως πιθανώς και οι υποθέσεις της κακοποίησης που σε έναν μεγάλο βαθμό βγήκαν στην επιφάνεια λόγω και της πανδημίας, γιατί πριν μπορεί και να μην τις μαθαίναμε ποτέ. Ακόμη και αυτές που σου ραγίζουν την ψυχή, θα ξεχαστούν.
Ωσάν μία κυβέρνηση να μην έχει ευθύνη για το αγαθό της Υγείας των πολιτών ή της ψυχικής τους υγείας και της προστασίας.

Και μπορεί οι πολίτες να ξορκίζουν καθημερινά τα κακώς κείμενα της κάθε κυβέρνησης, όταν όμως έρχεται η ώρα της κρίσης, σαν να τα ξεχνούν. Σαν να τα βάζουν επιμελώς κάτω από το χαλί για να μην διαταραχτεί η συνήθεια και η καθημερινότητά τους.

Και είναι να αναρωτιέται κανείς: ποια λεκτικά ερεθίσματα είναι εκείνα που θα μπορέσουν να κινητοποιήσουν τους πολίτες να αντιδράσουν ώστε να μπουν σε έναν πραγματικό αγώνα διεκδίκησης των βασικών δικαιωμάτων τους;

Είναι πιθανό να αδυνατούμε να ακολουθήσουμε τους φρενήρεις ρυθμούς και τις ανατροπές που φέρνει η καθημερινότητα, ώστε όλοι να οδηγηθούμε σε μία ιδιόμορφη αντίδραση σε πολιτικές αποφάσεις. Ειδικά εν μέσω πανδημίας όπου κυριαρχεί ο φόβος και η ανησυχία για το αύριο.

Όμως η παρατεταμένη αποδοχή πολιτικών που θίγουν βασικά κεκτημένα δικαιώματα όπως της προστασίας ή της Υγείας, αποτελεί πια νοσηρή παρέκκλιση από τα αυτονόητα.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button