Editorial: Τα νέα νοσοκομεία, οι συγχωνεύσεις και η συμμορία της μιζέριας

Σε ένα ανομοιογενές σύνολο μονάδων υγείας, με νοσοκομεία και κέντρα υγείας διαφορετικών ταχυτήτων, έχει μετατραπεί το άλλοτε ισχυρό ΕΣΥ.

Ένα στρεβλό σύστημα που αποτελείται από νοσηλευτικές μονάδες με ελάχιστο προσωπικό και υποδομές, κάποιες άλλες με ικανοποιητικό προσωπικό και ορισμένες πλήρως εγκαταλειμμένες.

Η θλιβερή αυτή εικόνα του δημόσιου συστήματος υγείας, αντικατοπτρίζει και τις τακτικές του πολιτικού συστήματος, που δρα με βάση τα κομματικά κριτήρια και όχι με βάση τις ανάγκες του πληθυσμού.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο τόπος κατοικίας των πολιτών είναι αυτός που καθορίζει και τις υπηρεσίες υγείας που θα λάβουν. Και αυτό διότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν φροντίσει να δημιουργούν νοσοκομεία σύμφωνα με το κομματικό τους ακροατήριο και όχι με βάση τις ανάγκες του πληθυσμού ή τη γεωγραφική περιοχή. Κάτι όμως που σήμερα έχει μετατρέψει το ΕΣΥ σε ένα συνονθύλευμα μονάδων υγείας, που καμία δεν μπορεί να καλύψει το σύνολο των απαιτήσεων των πολιτών.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι συνδικαλιστές αλλά και γενικότερα οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία διαμαρτύρονται καθημερινά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, διαδηλώνοντας για τις ελλείψεις προσωπικού και τις δυσλειτουργίες μέσα στο σύστημα υγείας. Μπορεί ο υπουργός υγείας να τους αποκαλεί «συμμορία της μιζέριας», στο βάθος όμως γνωρίζει ότι οι αιτιάσεις των εργαζομένων στηρίζονται σε γερά θεμέλια.

Άλλωστε η παραδοσιακή κομματική τακτική επιβάλλει τη δημιουργία νέων νοσοκομείων ή κλινικών σε περιοχές όπου μια κυβέρνηση έχει ανάγκη τους ψηφοφόρους της. Έτσι, χτίζει ένα νέο νοσοκομείο, μία νέα μονάδα υγείας, μία νέα κλινική και στη συνέχεια πανηγυρίζει εμφατικά για το δημιούργημά της.

Στο τέλος όμως η υγειονομική δομή παραμένει κενή από προσωπικό και ουδόλως μπορεί να παράσχει τις απαραίτητες υπηρεσίες στον τοπικό πληθυσμό.

Ενδεικτική η περίπτωση του νέου νοσοκομείου της Λευκάδας, ένα νησί που σφύζει από ζωή το καλοκαίρι, ενώ και το χειμώνα διατηρεί τον πληθυσμό του.
Το νέο κτίριο δημιουργήθηκε, εγκαινιάστηκε μετά βαΐων και κλάδων, αλλά ακόμη και σήμερα δεν διαθέτει το απαιτούμενο προσωπικό για το δημοφιλές νησί. Συνέπεια είναι οι κάτοικοι αλλά και τουρίστες να καταφεύγουν και πάλι στο κοντινό πανεπιστημιακό νοσοκομείο των Ιωαννίνων.

Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτή η περίπτωση.

Οι κομματικές επιταγές επιβάλλουν υγειονομικό χάρτη με βάση τις απαιτήσεις των ισχυρών πολιτικών προσώπων μίας περιοχής, και όχι σύμφωνα με τις ουσιαστικές ανάγκες των πολιτών.

Οι ευνοημένες υγειονομικά περιοχές είναι συνήθως αυτές από όπου κατάγονται ισχυρά πρόσωπα της πολιτικής ζωής, τα οποία έχουν φροντίσει από το παρελθόν να δημιουργήσουν τόσα νοσοκομεία, όσα και οι ψηφοθηρικές τους απαιτήσεις.

Και σήμερα 40 χρόνια από τη δημιουργία του ΕΣΥ και αφού γεμίσαμε με άδεια από προσωπικό νοσοκομεία, ο κάθε υπουργός υγείας σχεδιάζει και διαφημίζει δεόντως ότι σκοπεύει να προχωρήσει σε συγχωνεύσεις κλινικών και μονάδων για να συμμαζευτεί το δημόσιο σύστημα υγείας.

Στο τέλος βέβαια ουδείς το τολμά.

Και πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού ο νέος υγειονομικός χάρτης θα πρόδιδε τις πολιτικές τους επιλογές, καθώς θα άφηνε ανέγγιχτα νοσοκομεία που σήμερα παρουσιάζουν χαμηλή πληρότητα αλλά πληρούν κομματικά κριτήρια, και από την άλλη θα τροποποιούσε μονάδες υγείας που δεν παρουσιάζουν κομματικό ενδιαφέρον.

Η αντίληψη αυτή συνοδεύει το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεκαετίες τώρα και αποτελεί μια νοσηρή παρέκκλιση σε ένα υγειονομικό σύστημα που δεν καταρρέει τελικά λόγω των ελλείψεών του, αλλά κυρίως από τις τακτικές των κυβερνώντων.