Editorial: Τα ράντζα κάτω από το «χαλί» με εντολή κυβέρνησης – Η πολιτική ατολμία και τα βασανιστήρια των ασθενών

Τι λείπει τελικώς περισσότερο από αυτήν τη χώρα; Ούτε οι επενδύσεις, ούτε το χρήμα, ούτε η ενέργεια.

Αυτό που λείπει διαχρονικά είναι το πολιτικό θάρρος και η πολιτική ανεξαρτησία.

Να πράττει και να λειτουργεί δηλαδή η κυβέρνηση χωρίς εξαρτήσεις από συμφέροντα, πιέσεις, γνωριμίες και κάθε λογής ελέγχους.
Η περίπτωση της Υγείας είναι η πλέον χαρακτηριστική της πολιτικής ατολμίας και της κομματικής εξάρτησης.

Την ώρα που οι ασθενείς βασανίζονται καθημερινά πάνω σε ράντζα χάνοντας κάθε ελπίδα για αξιοπρέπεια, η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα. Mόνο όταν πλησιάζουν οι εκλογές, επιχειρεί να εξαφανίσει τα ράντζα κάτω από το «χαλί»

Το φαινόμενο άλλωστε με τα ράντζα δεν οφείλεται μόνο στους απανταχού εξωνημένους μεγαλογιατρούς και τους καθηγητάδες που κάνουν κατάληψη στα κρεβάτια του νοσοκομείου για να τακτοποιήσουν τους δικούς τους «πελάτες», αλλά οφείλεται κυρίως σε μία εδραιωμένη πολιτική ατολμία.

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την έλλειψη πολιτικής βούλησης όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, να συγκρουστούν με τα μεγαλοϊατρικά συμφέροντα και να επιβάλουν την τάξη.
Απαιτείται πολιτική απόφαση άνωθεν για να αδιαφορήσει κανείς για τις πιέσεις που θα ασκηθούν ώστε να μην χαλάσει η «μπίζνα» όσων εδώ και χρόνια εκμεταλλεύονται το ανορθόδοξο και ανεξέλεγκτο δημόσιο σύστημα υγείας.

Που να βρεθεί όμως πολιτικός ηγέτης να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι – κατά το κοινώς λεγόμενο – και να ζητήσει την «κάθαρση» του συστήματος από τους απανταχού μεγαλογιατρούς και καθηγητάδες, που αδιαφορούν ακόμη όταν και οι καρκινοπαθείς περνούν ατελείωτες ώρες και ημέρες στο διάδρομο ενός νοσοκομείου, πάνω σε ένα ράντζο.

Φευ όμως. Όλοι οι κυβερνώντες των τελευταίων ετών δεν αποφάσισαν ποτέ να βάλουν φρένο στους ανεξέλεγκτους παραδόπιστους μεγαλογιατρούς που αντικρίζουν μόνο το χρώμα του χρήματος στα μάτια των ασθενών.

Εάν δεν το αποφασίσει το υψηλότερο κλιμάκιο της κυβέρνησης, πώς να λάβει πρωτοβουλία ο υπουργός Υγείας, ο αρμόδιος Γενικός Γραμματέας, ο Διοικητής ή όποιος άλλος αρμόδιος, να κόψει τον αέρα στους αργυρώνητους «υπηρέτες» της ιατρικής.

Ποιος άλλωστε δεν θυμάται τον πρώην υπουργό Υγείας Αλέκο Παπαδόπουλο ο οποίος επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ – Σημίτη είχε αποφασίσει να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να καθαρίσει το σύστημα από τους μεγαλοκαθηγητάδες που λυμαίνονταν από τότε το ΕΣΥ.

Ήταν μία καθημερινή ημέρα του όχι και τόσο μακρινού 2002, όταν χτύπησε το τηλέφωνό του και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι.

Ο τότε πρωθυπουργός κάλεσε μάλιστα από την Κίνα όπου βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη, τον Αλέκο Παπαδόπουλο και τον απομάκρυνε από την κυβέρνηση μέσα σε λίγα λεπτά. Το ρεπορτάζ της τότε εποχής λέει ότι είχαν προηγηθεί διαμαρτυρίες και πιέσεις από το μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο, το οποίο είχε επιχειρήσει να θίξει ο τότε υπουργός Υγείας με διάφορες αλλαγές που προωθούσε.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος βρέθηκε εν μία νυκτί εκτός κυβέρνησης καθότι όπως φαίνεται, είχε άγνοια κινδύνου για τα όσα παρασκηνιακά συμβαίνουν στο ΕΣΥ.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, και φθάσαμε σήμερα οι νυν κυβερνώντες να κρύβουν τα ράντζα κάτω από το χαλί μήπως και βελτιωθεί η επικοινωνιακή τους εικόνα μέχρι τις εκλογές και μάλιστα φθάσαμε και να πανηγυρίζουν επειδή κάποια νοσοκομεία δεν έχουν πια ράντζα.
Ζητωκραυγάζουν δηλαδή για το αυτονόητο ότι κάθε ασθενής πρέπει να έχει έναν θάλαμο να νοσηλευθεί και να μην μένει σε ένα διάδρομο.

Περί αισθήματος ντροπής, ούτε λόγος…