Ώδινεν όρος κι έτεκεν …οι ίδιοι Διοικητές των Υγειονομικών Περιφερειών!

Πολύ πρόσφατα, στις 30/7/2024, ανακοινώθηκαν οι Διοικητές των 7 Υγειονομικών Περιφερειών (ΥΠΕ) που πέτυχαν μετά από την για πρώτη φορά νέα διαγωνιστική διαδικασία μέσω ΑΣΕΠ.

Κατά την ακρόαση τους στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, την 1/8/2024, μάθαμε από την εκτενή τοποθέτηση του Υπουργού Υγείας (ΥΥ) λεπτομέρειες για τη διαδικασία διαλογής τους, όπως αυτή έχει καθοριστεί από το νόμο Κεραμέως.

Και γιατί αυτό;

Γιατί απλά η κριτική της Αντιπολίτευσης επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι από τους 7 προηγούμενους Διοικητές παρέμειναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι έξη!

Οφείλω εδώ να πω ότι κατά την κρίση μου η συγκεκριμένη μία αλλαγή ήταν απόλυτα ορθή.

Ο ΥΥ παρουσιάζοντας λεπτομερώς τη διαδικασία και επικαλούμενος τα αποτελέσματα από την ηλεκτρονικό διαγωνισμό υπερασπίστηκε το αδιάβλητο των αποτελεσμάτων.

Θεωρώντας το ΑΣΕΠ μία κατάκτηση της Δημόσιας Διοίκησης οφείλουμε να αποδεχτούμε τα επιχειρήματα του ΥΥ.

Τότε πού είναι το πρόβλημα;

Κάνοντας ένα στο χρόνο θα κάνω αναφορά σε δύο προηγούμενα άρθρα μου με τίτλο «Δημόσια Νοσοκομεία: Αλλαγή Διοικητών ή αλλαγή τρόπου διοίκησης;» και «Ανασχηματισμός ή ανασχεδιασμός στο χώρο της Υγείας», στα οποία επισημαίνω ότι η αλλαγή Διοικητών μετά από κάθε αλλαγή ΥΥ είναι ανασταλτική για την εφαρμογή των οποιωνδήποτε σχεδίων εξέλιξης του Τομέα Υγείας.

Κι επί πλέον ότι η χρονοβόρα διαδικασία αλλαγής των διοικητών δημιουργεί πρόβλημα στους ήδη υπάρχοντες Διοικητές, οι οποίοι εργάζονται υπό την «απειλή» έξωσης τους!

Τέλος στο πρόσφατο της Δήμητρας Ευθυμιάδου στο μάθαμε ότι οι 6 παραμένοντες Διοικητές συνδέονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με την παρούσα κυβέρνηση, έχοντας βεβαίως τα προβλεπόμενα από το νόμο προσόντα.

Με βάση τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι 6 από τους 7 Διοικητές ΥΠΕ επί ένα χρόνο αντί να αφοσιωθούν στα καθήκοντα τους, αναλώθηκαν στο να φτιάξουν το βιογραφικό τους, να προετοιμαστούν για τον ηλεκτρονικό διαγωνισμό και να εξασκηθούν για τη συνέντευξη, χωρίς να αγνοούμε την ανάγκη «φρεσκαρίσματος» των διαπροσωπικών τους σχέσεων!

Κι αν σ’ αυτό το διάστημα κάνουμε έναν απολογισμό του έργου που παρήχθη στο χώρο της δημόσιας υγείας, κατ’ εξοχήν στο επίπεδο των μεταρρυθμίσεων, το αποτέλεσμα είναι πενιχρό. Άρα χάθηκε ένας πολύτιμος χρόνος κατά τον οποίο καυτά προβλήματα έχουν συσσωρευτεί και απειλούν με κατάρρευση τον δημόσιο τομέα υγείας.

Σε πολύ πρόσφατο άρθρο μου με τίτλο «Η ώρα των Υγειονομικών Περιφερειών» περιγράφω ένα νέο μοντέλο του ρόλου των ΥΠΕ, το οποίο θα δικαιώνει την ύπαρξη τους.

Πώς όμως αυτό θα γίνει με Διοικητές που δεν ξέρουν πόσο καιρό θα μείνουν σ’ αυτήν τη θέση κι όταν έχει προηγηθεί μια τόσο πολύπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία για να μείνουν τελικά οι ίδιοι στην ίδια θέση;

Έχουμε αυτήν την πολυτέλεια; Προφανώς όχι!